Müzikalin yeri bende ayrıdır, iyi ve kaliteli bir müzikalin bende bıraktığı keyif ise apayrıdır. Bu sezon iyi bir müzikal arayışım bir arkadaşımın davetiyle mutlu sona ulaştı ve bir Nejat Uygur klasiği ‘Marko Paşa’ zekice bir uyarlamayla müzikal olarak karşıma çıktı. Bu karşılaşma, göz dolduran ve eğlenceli bir performansla zenginleşti. Sonunda ise Marko Paşa müzikali, ‘reverans’ı hak eden bir müzikal olarak notlarımın arasında yerini aldı.

Bundan 25 yıl önce büyük usta Nejat Uygur’un oynadığı Marko Paşa oyunu, bu kez bir müzikal olarak tiyatroseverlerin beğenisine sunulmuş. Tiyatro mirasını babalarından büyük bir onurla devralan Behzat ve Süheyl Uygur kardeşler, klasik oyunlarından Marko Paşa’yı farklı bir yorumla sahnelemeye karar veriyor ve bir müzikale dönüştürüyor. Sadece müzikal demek haksızlık olur.Marko Paşa, Türk tiyatrosu çerçevesinin içinde renkli danslar ve on beş şarkıyla zenginleştirilmiş. Yetmemiş tuluat ve modern tiyatro çizgisinde ilerlerken aralara da operet havası serpiştirilmiş. Böylece tadı damağımızda kalan bir müzikalden çok daha ötesini vaat eden bir gösteri olmuş.

Marko Paşa oyunu Avusturyalı gazeteci, oyuncu ve yazar Franz Von Schönthan ile oyuncu ve oyun yazarı Gustav Kadelburg tarafından yazılıyor. Ülkemizde Nejat Uygur tarafından hem dilimize hem de geleneksel Türk Tiyatrosu kalıplarına uyarlanarak sahnelenmeye başlanıyor.

Oyun Marko Paşa’nın egemenliğini ilan ettiği konakta damadı, damadının arkadaşı, kızları ve oğlu arasında yaşanan olaylar üzerine kurulu. Bu olayların yaşanmasında yalan başrolde. Yan rollerde ise korku ve kurnazlık var. Sonunda ise bize şöyle diyor: Boş verin, doğru söyleyeni dokuz köyden kovsunlar, onuncu köy mutlaka vardır. Bu köy de öyle bildiğiniz diğer köylere benzemez. Korkunun girmediği, gerçeklerin daha iyi bir yaşam için var olduğu bir köydür. O nedenle korkmayın ve doğruları söylemeye devam edin. Bu, sizi mutlu sona yani onuncu köye ulaştıracaktır. Bir de başrolün arkasına saklanmış başka bir oyuncu var ki, oyunun sonuna doğru sahneye bir çıkıyor, pir çıkıyor. İnsana her türlü fedakarlığı yaptıran AŞK en sonunda galip gelerek selamını veriyor. Bize de, onlar ersin muradına, biz çıkalım kerevetine demek düşüyor.

Marko Paşa, bugün bir müzikal olarak karşımıza çıkıyor ve bizi mest ediyorsa bunda en büyük pay Uğur Babürhan’a ait. Müzikal olarak sahnelemesini gerçekleştiriyor, yönetmenliğini üstleniyor, espri ve günümüze uyarlamalarda zekasını konuşturuyor, sade ama etkili dekorun tasarımını yapıyor, şarkıların sözlerini yazıyor ve son olarak da Marko Paşa’yı oynamak yerine bizzat yaşıyor. Hal böyle olunca benim ayakta alkışımda ilk sırayı alıyor. Oyunda aklımda en çok kalan ne diye sorsalar, zekice yerleştirilen ve kayınvalidenin dediği gibi “taşı gediğine koyan”, toplumsal ve siyasal gelişmelerin altının çizildiği espriler derim. Kısaca Uğur Babürhan’ın emeğine sağlık!

Her oyun için geçerli olan “rolün küçüğü, büyüğü yoktur” sözünü uygulamalı olarak en iyi bu müzikalde görüyoruz. Güzin rolünde Burcu Afşin, doktor rolünde Önder Keskin ve Seyfettin/hizmetçi rolünde Ömer Yılmaz’ın sahnedeki süreleri kısa oyunculuklarının bizde bıraktığı etki ise oldukça uzundu. Şahnaz Çakıralp’in ise sahnede duruşuna ve oyunculuğuna da tam not vermemek işten değil. Bundan sonra da tiyatro yapmaya devam etmesini diledim. Mürüvvet karakterini canlandıran Leyla Yüngül’ün enerjisine hayran kaldım. Capcanlı bir oyunculukla müzikale çok yakışmıştı. Bence bu daha başlangıç, daha nice müzikallere devam diyorum hem de sahnede olmanın verdiği mutluluktan ışıl ışıl parlayan gözleriyle….

Süheyl ve Behzat Uygur’u Marko Paşa’yı yeniden sahnelediği için kutluyoruz ama oyunculukları için de ayrıca hatta daha büyük kutlamak gerek. Kendilerini ilk defa sahnede görecek biri olarak açıkçası biraz önyargılarla gitmiştim. Oyunun daha ilk beş dakikasında tüm bu önyargılarım yerini hayranlığa bıraktı. Çalışkan, hızlı ve içten bir oyunculuk sergilediler çünkü. Abartı yok, doğaçlamalarda bir klişelik yok aksine pratik zeka ve ince mizah var. Nejat Uygur’un yıllar önce canlandırdığı Hayrullah rolündeki Süheyl Uygur ve arkadaşı Suat rolündeki Behzat Uygur’un “kahkaha ve eğlence garantili bir müzikal” olduğu şeklindeki yorumlarının oyunu izledikten sonra havada kalmadığını aksine yere sapasağlam bastığını gördüm. Sizin de bunu gözlerinizle görmeniz ve onları sahnede izlemeniz şart.

Son olarak sevgili Nejla Uygur bir harikaydı. 25 yıl sonra aynı rolü bu sefer oğullarıyla birlikte oynuyordu. Onun için bundan daha büyük bir gurur olamaz elbette ama biz seyirciler için de bundan daha anlamlı bir keyif de hiç olamaz. Kendisinin önünde hepimiz tıpkı damadı gibi ‘reverans’ımızı yaparak sevgiyle eğildik. Özlemle oynadığını biliyoruz çünkü biz de aynı özlemi içimizde hissederek izledik. Oyunun sonunda gözlerimiz dolarak ilettiğimiz alkışlarımız saygımızın bir göstergesiydi. Nejat Uygur’un da aynı alkışı duyduğuna eminim. 

Marko Paşa‘nın uyarlamasından sonra en çok kostümlerinden etkilendim. Sadık Kızılağaç ustalığını konuşturmuş. Oyuncuların canlandırdıkları karakterlere fazlasıyla yakışan rengarenk elbiseler resmen içimi açtı. En muhteşemi ise gelinliklerdi, zamanın modasına uygun, zarif ve şık (en çok Mürüvvet’in gelinliğini kıskandım 🙂 ). Koreografiyi yapan Ömer Yılmaz ve müzik tasarımını yapan Serpil Günseli, ışık tasarımında ise Gürcan Arsu harika bir iş çıkarmış, alkışlarıma kendilerini de dahil etmeyi unutmadım. Beni tek rahatsız eden durum akustik düzendi. Ses biraz daha dengeli olabilirdi. Bazı yerlerde müzik patladı. Sahnenin şartlarından kaynaklanıyor olabilir bu durum diye düşünüyorum.

Kısaca Marko Paşa, bir müzikal olarak sezonun en izlenilesi projelerinden. Böyle harika bir oyun, daha da harika bir kadro kolay kolay gelmez. Geldiğinde de asla kaçırılmaz. 27 Mart’tan beri kapalı gişe oynaması da bunun bir göstergesi değil mi zaten? Bu durumda Mayıs ayında da perdelerini kapatmayan Marko Paşa müzikaline bir bilet alıp gitmek ve izlemek lazım. Gitmeden önce de oyuncuların müzikalle ilgili düşünceleri size fikir verecektir.

Şimdiden iyi seyirler!